"Sanki böyle kalmışsak ne çıkar karanlıkta
Yaşarız yaşanırsa azıcık ayrıntılarda
Sen sıkıntı mavi ve uzun
Boşalan bardakları bir daha bir daha doldurduğumuzun"
Bir seferinde ısırgan otlu bir hendeğe düşmüştün, her yerin pul pul kabarmıştı ve yanıyordun.
Bir seferinde Din Kültürü dersin 4 gelmişti. Köy yerinde insanlar sana gülmüştü, tüm o 5'leri aldığında çıtları çıkmayan o insanlar.
Bir seferinde kahkaha atarken başlayan hıçkırığın iki buçuk saat sürmüştü. Sonra da ne zaman içten gülecek olsan aha gene hıçkırık geldi gelecek diye düşünmeye başladın. Bugün hala hıçkırıyorsun içten gülünce.
Bir seferinde öğretmenin birisi "öylesin diye seni pas geçerim sanma" demişti. Şok olmuştun. Altı üstü andımızdan sonra sınıflara geçiyordunuz. Bazı insanların kendi sorunlarının acısını başkalarından çıkarmayı seçebileceğini o gün öğrenmiştin.
Bir seferinde başka bir öğretmen "kendi sorunuzla yenildiniz" demişti. Hayattaki en etik ve vicdani ikinciliğindi.
Bir seferinde bir buçuk günde sekiz yüz elli dokuz sayfa kitap okumuştun. Balkonda sol kolun güneşten yanmıştı. Kitabın sonunda kötü adam adeta küllerinden yeniden doğuyordu. Eee, şimdi bir sonraki kitabı nasıl bekleyeceğim diye düşünmüştün. Sonraları o seri için çok uykusuz kaldın. Bugün hala referanslarını kullanıyorsun.
Bir seferinde istediğin bölümü kazandığın için çok sevinmiştin. Lise yıllığındaki "hangi ilde yaşamak istersiniz" sorusuna sallayarak verdiğin yanıttaki ili tutturmuştun. Bunu yıllar sonra fark edecektin. Bugün hala her fırsatta oraya kaçıyorsun.
Bir seferinde yaralı bir kadını gözünün önünde sedyeden düşürmüşlerdi. Hayatının en kaliteli küfürlerinden birkaçını etmiştin, içinden.
Bir seferinde stres kırığı ile yıllar geçirdiğini öğrenmiştin. En azından bazı acıların biraz daha açıklanabilir sebepleri olabileceğini öğrenmiştin. Sonraları okuduğun bir alıntı ise boşluğuna gelmişti: "acı geçiyor, acı geçiyor, acı elbette geçiyor; acı çekmiş olmak geçmiyor". Biraz daha sonraları ise bunun kendini inşa edebilmen için gerekli olduğunu düşünmeye başladın. Bugün hala öyle düşünüyorsun.
Bir seferinde bir kütüphanede dünyanın en keyifli vaktini geçirmiştin. Günün birinde hiç tanımadığın birine her şeyini anlatabileceğini düşünmek gibi bir gündü. Hayatı yaşamaya değer kılanın belki de diğer insanlar olabileceğini düşünmüştün, her ne kadar "cehennem başkalarıdır" sözüne katılmadan edemesen de.
Bir seferinde bir filmde, ilk filmde sinemaya aşık olmuştun. Uğruna uykusuz geceler geçirdiğin o serinin ilk filmiydi. Sırf bu anı için bile dayına sonsuz minnet borçlusun. Belki de hala hayatında o günkü kadar "sevindiğin bir şeyi başka biriyle paylaşma ihtiyacı" hissetmedin. Bugün artık en çok beklediğin filmlere yalnız gidiyorsun.
Bir seferinde sırf yağıyor diye dışarı çıkıp ıslanmıştın. Bir yere gitmek için yağmurun dinmesini bekleyenleri hiçbir zaman anlayamadın.
Bir seferinde tüm arkadaşların bisiklet turuna gitmişti. Hiç kimsenin kabahati olmayan durumlarda bile insanın kendini bir dipsiz kuyuda bulabileceğini fark ettin. Kontrolü senin elinde olmayan konulara bu kadar emek harcamaman gerektiğini ama bunu başarma konusunda dünyanın en başarısız insanlarından birisi olduğunu gördün. Bu bilgi adeta ilk kez Dostoyevski okuyup o günden sonra huzuru kalmayan Cemal Süreya gibi yapmıştı seni. Sonraları ve bugün hala bu konuda yer yer goller yemeye devam ettin, ediyorsun.
Bir seferinde artık sağına soluna rahatça yatabildiğini fark etmiş ve sınıf atladığını hissetmiştin. Ancak bunu olduğunda değil olduğundan kim bilir ne kadar süre sonra fark etmiştin. Bu da sana gösterdi ki kötü olana tepki süren anlıkken iyiyi algılaman vakit alıyor. Daha sonraları bu, sevinç ve keder eşiklerinin çok dengesiz olduğunu gösterdi sana. Bugün üzerinde en çok çalıştığın konulardan birisi hala bu.
Bir seferinde öylesi güzel bir şeyin başına gelebileceğine ikna olman aylarını almıştı. İkna olduktan sonra ise çok daha uzun bir süreyi özüne dönmek için harcaman gerekmişti. Barış Bıçakçı'yı o dönem daha iyi anlamıştın: "hiçbir şey göründüğü hatta yaşandığı gibi değil, her şey hatırlandığı gibi".
Bir seferinde seni geçip giden küçük çocukla annesi arasında "bak, annesini dinlememiş, Allah yakmış" şeklinde bir konuşmaya şahit olmuştun. O gün 17 yaşındaydın, incinmiştin. Bugün bir o kadar daha yaşamış durumdasın ve o kadını görsen yapacağın tek şey "sen yanmak görmemişsin" demek olurdu.
Bir seferinde bir akraban su götürmez bir doğallıkla "zaten okumaktan başka çaresi yok" demişti. O gün kelimelere ve vurgulara daha bir gönülden bağlandın. Düşünmeden konuşma lüksü olduğunu sanan insanlar senin için karikatürize tipler olmaya başladı.
Bir seferinde birisi "dikiş payı bırakmaya çalış, üçün birini görme" demişti. Bugün hala deniyorsun. Bazen oluyor, bazen olmuyor.
Bir seferinde eve vardığında acıdan ve sinirden dakikalarca ağlamıştın. Sonrasında da şöyle düşünmüştün: bugün de yolda kalmadım.
Bir seferinde ilk kez yurt dışındaydın. İçinde ısrarın olmadığı bir dünyanın mümkün olduğunu görmüştün. Bu deneyim senin için paralel evrenlerin varlığına gözle şahit olmak gibiydi.
Bir seferinde Ürdün'deydin ve Ürdün'e kar yağmıştı. Bu da olmaz artık dediğin şeylerin senden bağımsız ve gayet zahmetsiz bir şekilde olabileceğini anlamıştın. Evrenin bizi umursamazlığı sayesinde kendimize, hayatlarımıza ve başımıza gelenlere istediğimiz önemi ve anlamı verebileceğimizi fark etmiştin.
Bir seferinde kara kaplı bir defterde aylarca yaşam bulmuştun. Ne zaman güzel bir el yazısı görsen şükran ve minnetle gülümsemen bundan.
Bir seferinde birisi Şule Gürbüz diye bir yazar var demişti. Bugün hala en az kişinin bilmesini istediğin yazarladan birisi kendisi. Bazı şeyleri sadece hakkını verebilecek insanların bilmesi gerekirmiş gibi bir his...
Bir seferinde daha fazla bekleyemeyeceğini kabul etmiş ve affını istemiştin. Bunun seni rahatlatacağını düşünmüştün. Eksik düşünmüşsün.
Bir seferinde rahmetli dayın elinde bir poşet dolusu muzla çıkagelmişti. Cam gibi net bir görüntü, şok olmuş bir çocuk sevinci. Dayına dair bir sonraki ve tek anın tertemiz ve huzurlu görünen ama artık aramızda olmadığını bildiğin bir yüzden ibaret.
Bir seferinde haftalarını bir yapboza vermiş, hiçbir şey düşünmemiştin. Bu sıralar yine aynı çılgınlığın peşindesin.
Bir seferinde birisi "bilemezsin Mustafa" demişti, bugün hala bilmiyorsun. Kendini layık mı görmüyorsun, yoksa zaten kazanmadığın bir şeyi kaybetmekten mi korkuyorsun; daha buna bile yanıt verememiş haldesin. Hayatı kaçırıyorum hissi de yok artık. Sanki her an her şey olması gerektiği gibi. Bazı anlar yoğun, bazı anlar hissiz.
Bir seferinde insanları kelimelerle daha çok incitebileceğini fark etmiştin. Gerçekten gerekmedikçe kullanılmaması gereken bir süper güç gibi gelmişti. İncitmek için kelimeler, öldürmek için yok saymak; tehlikeli sular...
Bir seferinde "üstüne vazife olmayan konulardan fikir beyan ediyor" şeklinde suçlanmıştın. Kendi düşüncelerine göre doğru gördüğün eylemlerin insanlar tarafından onlar nasıl isterlerse öyle değerlendirileceğini anlamıştın.
Bir seferinde İnşirah ile tanışmıştın. Bugün hala en büyük kalen ve savunma hattın o. Yer yer çökecek gibi olan inanç sistemini tek başına ayakta tutacak derece büyük, refleks olarak kullanılmaması gerekecek kadar kıymetli.
Bir seferinde daha bu yazıya başlamıştın. Bitirememiştin. Bugün onu da yapabiliyorsun. Elinde tek kullanımlık bir sihirli değnek olsa kırıp atar mıydın, yoksa istediğin anıları unutabilmek için mi kullanırdım diye merak ediyorsun. Halbuki yanıt hep oradaydı ve hiç değişmedi. Çünkü "insan sonunda istediği yere vardığında yolda başına gelenleri unuturmuş".
***
Bazen kendimi sırf meraktan yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Bakalım daha neler göreceğiz.
