İnsan neden durduk yerde efkarlanır? Evet, tam anlamıyla durduk yerde. Mi acaba? Yok canım, illa ki vardır bir sebebi. Yoksa neden durup dururken böyle bir 'her şeyi bırakma hissi' doğuyor insanın içinde? Her şeyi geçtim merakımı cezbediyor arkadaş...
Sanırım işin kökenine inince cevabımızı buluyoruz. Nasıl mı? Şöyle ki: efkar kelimesi köken olarak fikir kelimesinin çoğuludur sayın ahali. Demek ki durup dururken efkar basmasının sebebi çok düşünceli(!) oluşumuz.
Gerçekten de bazen bazı şeyleri olağandan fazla düşünmeye başlıyoruz. Dert ediyoruz belki. Belki farkında bile olmadan kafamızda milyon tane senaryo canlandırıyoruz. Hani bir silkinir de kendine gelir ya insan, silkinene kadar işte olan oluyor sanırım. Kendi kendimize ediyoruz ne edersek.
Düşünmek, insanın en büyük özelliği bence ya da düşünebilmek. Düşünemeseydik, hayal edemeyecektik, var mı ötesi? O zaman çekilir miydi bu hayat? Çekilebilirdi ama çekilmez olurdu aynı zamanda. (Böyle de kelime oyunu yaparım kafam dumanlıyken. (:)
Yazımızın şarkısının son iki satırı ile bitirmek istiyorum, yazanın da eline sağlık diyerek:
Bu akşam ümitlerimi
Meze yapıp içiyorum, içiyorum, içiyor, içiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder