30 Aralık 2013 Pazartesi

2013.99

Bitti bitecek, az kaldı, hadi gayret. Bütün blog ahalisini yine 2013'ün hesaplarını yaparken görünce dayanamadım. Benim neyim eksik dedim ve atladım yine. Halbuki bu yıl hiç niyetim yoktu. Kanıma girdiniz, alacağınız olsun.

Öncelikle 2013 hakkında bir iki kelam edelim bakalım. Nalet yıl! Bu kadar insan ölür mü lan?! Büyüğe saygı da kalmadı arkadaş. Bir an önce bit hakikaten yani. Ben bu satırları yazarken Michael Schumacher de yoğun bakımda. Hadi be Schumi, şu 2013'ü atlatırsan bir şeyin kalmaz evelallah.

Benim için 2013'se diyebilirim ki üniversiteye hazırlanmak için dersaneye gittiğim yıldan sonraki ilk adam gibi, planlı programlı yaşadığım yıl oldu. İşe git, eve gel, kitap oku ya da film izle. Bu kadar! Tabii bu iki başlık altında kitap almak için bir yerlere gitmek olabileceği gibi film izlemek için de sinemaya gitmek ya da gitmemek var. İstisnaların kaideyi bozmayacağını varsayarsak (bu lafı da işime gelince bozmaz, işime gelince bozar şeklinde kullanmayı çok seviyorum) bütün 2013 bu(ydu). Bayram tatilleri için memlekete gidebildiğim sınırlı süreler ise tabii ki değerlendirme dışı. Onları MasterCard bile karşılayamıyor. Şimdi reklamlar gibi oldu. :)

Peki, şimdi biliyorum ki içinizden bir iki tez canlı çıkıp soracak hemen. Madem bütün yılın bu iki uğraşla geçti, say lan, ispat et diye. Ben de diyeceğim ki bi kere o soru cümlesi olmadı. Şimdi sakin ol ve o grameri yere indir. Hahaha... :) Zevzeklikte nirvanayı gördüm yine. Bazen çok bozuyorum, anında hem de. Biri beni durdursa ne güzel olur.

Şimdi, geçen yıl okuduğum kitapların listelerine (entel olduğum için birden fazla yerde tutuyorum listelerimi, evet) Vikitap ya da Goodreads hesaplarımdan bakabilirsiniz. Bu yıla başlarken kendime yıllık 20 kitap okuma hedefi koymuştum. Daha sonra 30 olmuştu o. Daha sonra da 40 yapmıştım. Yıl sonunda ise görüyorum ki 45 kitap bitirmişim. Hayatımın kitap okuma konusundaki en verimli senesi yapıyor bu da 2013'ü. Yani az daha fırsatım olsa haftada bir kitaba çekebilirmişim ortalamayı ama yıl dediğimiz uzun bir süreç ve bu yıl bu kadar oldu. Önümüzdeki senelere bakacağız artık.

Bu 45 kitaptan aşağıda listeleyeceğim birkaçını özellikle herkese tavsiye ederim. Bu arada okuduğum tüm kitaplar hakkında da yazdım yıl boyu. Yani merak eden olursa buralarda bir yerlerde olmaları lazım, fazla uzağa gitmiş olamazlar. İşte o kitaplardan özellikle sevdiklerim:
Filimadamı'ndaki listelerime göreyse 145 film, 17 kısa film ve 5 dizi izlemişim bu yıl. Nalet olsun Ceyms, kısa fimlere daha çok ağırlık verecektim. Onu tutturamamışım, kendimi esefle kınıyorum.

Sayı çok olduğu için hepsini tek tek anamayacağım. Aslında az izlesem, okuduğum her kitap gibi izlediklerim hakkında da yazardım ama ı ıh, şu haliyle mümkün değil. Yine de filmlerden birkaçının ismi bu yazıda geçmeli. İlle de izleyin demiyorum, ben çok beğendim diyorum bu filmler için:
Dizilerden de şu beş ve birbirinden güzel diziyi bitirdim bu sene. Hepsinin yeri ayrı ama The Office hep baskın geliyor nedense.
Kısalardan bahsetmek gerekirse:
Yoruldum yine. Milletin gazına gelip iş yapmamak lazım demek ki harbiden. Hayır, bir yandan da devam etmek istiyorum. Çok saçma.

Yeni yıl falan aslında umrumda değil. Ben yeni yıla her sene 19 Aralık'ta girdiğimi düşünürüm zaten. Ama o takvimdeki değişiklik ve Dünya genelindeki sinerji (sinerji kelimesini cümle içinde kullanmadan 2013'e elveda deme olmazdı tabii ki) insanı etkiliyor ister istemez.

Neyse efendim, umuyorum ki 2014 sizin için 2013'ten iyi, 2015'ten kötü bir yıl olur. Nice seneler görmemiz dileğiyle...

27 Aralık 2013 Cuma

Kameralı ve renkli ayrıyeten polifonik cep telefonu

Bundan yaklaşık yedi sekiz sene evvel (yılını unutmuşum, emin olamadım) kardeşimin anket defterlerinden birisini doldurmuşum. Hatta iki kere doldurmuşum bir buçuk sene arayla. Bunların bir tanesinde sahip olmak istediğiniz bir şey yazın gibisinden sanırım bir soru varmış. Benim buraya yazdığım cevap, bu yazıyı yazma sebebim: kameralı ve renkli ayrıyeten polifonik cep telefonu.

Off, şimdi neresinden başlasam da kendimi rezil etsem, yerin dibine soksam bilemedim. Böyle ağır bir ergenlik geçirilebilir mi? Geçirilemez. Soranlara hep on iki buçuk yaşındayım demem işte bu yüzden sevgili ahali. Hahahaaa, bu nedir Mustafa? Bugünlere iyi gelmişsin oğlum sen, valla bak. Te Allah'ım yaa...

Şimdi, bir kere insan orada bir yerlere bir virgül koyar bi zahmet, nereye olacağını da ben demeyeyim. Sonra, evet sonra, aslında sonrası yok. Vay canına, tek virgülle kurtardım. Edebi zemin o zamandan varmış demek de tam oturmamış. O zaman dalga geçelim biraz.

İnsanın en çok sahip olmak istediği şeydi işte bir zamanlar 'kameralı ve renkli ayrıyeten polifonik cep telefonu'. Heves var, potansiyel var. Ama vizyon yok! İnsan biraz büyük düşünür diyeceğim ama kendi kendime mütevazı davranmışım diye avunmaya çalışıyorum bir yandan. Görüyor musunuz, hala ergen halimle kavga ediyorum resmen.

Çok tuhaf geliyor lan, acayip tuhaf geliyor. Yani hayatta en çok sahip olmak istediği şey bu olan insan bana şu anda o kadar uzak ki. Fakat o kadddar uzak ki... Yalnız çok uzak... Kabul edelim çok uzak...

Bu gerçeği geçen bayram tatilinde gecenin bir vakti ne yapsak diye otururken fark ettik. Nasıl insanlarsak gecenin bir vakti konuyu anket defterlerine getirebilmişiz bu arada, kardeşler olarak var bizde bir sıkıntı ama çözemedim henüz.

Burdan sonrasını tahmin edersiniz (şu cümleyi her okuduğum yerde de kendimi yük altına girmiş hissederim, yazmayın şunu lütfen, ben hiç yapıyor muyum). Oturduk, defteri birer kere daha dolduruk. Hayatımda yaptığım en süpersonik işlerden birisi oldu bence. Kardeşimden hiç de böyle zekice bir fikir çıkacağını ummazdım (kızma yiiiiğğğrımmm).

Bu sefer aynı soruya cevap vermeden önce biraz düşündüm. Dedim neredeyse çeyrek asır doldurdun Mustafa, şunu on sene sonra okuyunca bir polifonik telefon vakası daha olmasın yani, lütfen. Fakat inanır mısınız, şu anda ne yazdığımı dahi hatırlamıyorum. Ne sıkıntılı birisiyim ben böyle arkadaş.

Fakat!

Fakat şöyle kazık bir soru vardı: almaktan en çok hoşlanacağınız hediye. Devam etmeden önce bir konuya açıklık getirmek isterim. Ben hayatta 'en'leri olan birisi değilim. Anım anıma uymayabilir ya da bir ömür bir konuda aynı düşünceye sahip olabilirim. Zaten bu 'en'ler muhabbetine de inceden uyuz olagelmişimdir hep. Konuya dönersek...

Bu soruya dedim, cevap vermeden önce ciddi düşünmem lazım. Resmen içime döndüm o an ve düşündüm. Tereddütsüz aldığım cevabıysa hemen yazdım zaten: defter; ama yazılı. Evet, içi yazılmış bir defter benim için en mükemmel hediye olurdu. O hediyeyi bana verecek birisi iki sayfacık olsun yazmış olsun içini, benden bahtiyarını bulamazsınız. Şu anda buna verdiğim kıymeti anlatmaya ifadelerim yetmiyor ama adım gibi eminim oralarda bir yerde beni anlayanların olduğundan. Siz, mükemmel insanlarsınız işte. :)

Sonuç olarak geçen haftaki doğum günümde en sevdiğim filmlerden olan Leon'un defterini aldım hediye olarak. Beklemiyordum ne yalan söyleyeyim; ancak defteri elime alıp içini açınca jeton düştü. Bu harika jestleri için biricik kardeşlerime hepinizin huzurunda teşekkür ediyorum tekrar. Sayelerinde ben, mutlu olmak için azımsanmayacak sayıda sebebi olan bir abi olup çıkıyorum. Allah'ım, sen bozma ya Rabb'im. Amin...

Durup dururken bu yazıyı yazasım geldi, çok ertelemiştim zira. İçim rahatladı resmen. Seni de seviyorum lan Rekürsif Düşünce, yaptığım en güzel işlerden birisisin. Birkaç sene sonra burada yazdıklarımı okurken polifonik telefondan beter hislere kapılabilirim ama olsun. Söz bak, hiç pişman olmayacağım.

Hadi bize eyvallah şimdilik sevgili okur. Sen de süper bir insansın, ve kabul et ya da etme senden bir tane daha yok. Hayır, bana inanmıyorsanız genetiğe inanın yani, ondan şeettim.

Kalın sağlıcakla efem...

23 Aralık 2013 Pazartesi

The Hobbit: The Desolation of Smaug ve Yılın En Uzun Gecesi

Geçen arkadaşlarla oturuyorduk. Dedik 21 Aralık geldi çattı, yılın en uzun gecesi. Ne yapsak? Hayır yani nedir, hep yılbaşı hep kıristmıs mı kutlayacağız? Dedik bir hobimizle bu en uzun geceyi güzel bir şekilde değerlendirelim. Hobbit'in ikinci filmine gittik sonuç olarak, hem de IMAX salonda. Şimdi detaylar ve gerçekler...

Bir kere tabii ki olay böyle gelişmedi. Feysbuktan etkinlik yapmıştık ama ses çıkmayınca minik dev Beytullah, uzun ince bir adet Sercan ve ev arkadaşlarım adaşla Cengo bir olduk, cumartesiyi pazara bağlayan gece saat bir seansına yardırdık. Bu arada filme geçmeden önce biraz gevezelik yapacağım. Onun için sadece filmle ilgili bir şeyler okumak isteyenler için aşağılarda bir yerde 'Filme gelirsek...' şeklinde bir başlangıç yapacağım. Oradan devam edilebilir yani.

Neyse, biz devam edelim. İstinyePark'ta saat bir seansına gittik. Lakin İstinyePark'ın otoparkını ilk defa böyle boş gören bizler 'lan burası ne kadar büyükmüş' diye şaşırdık. Şaşırmamız bir yana, beş dakika dolaştığımız halde sinema girişini ancak bulabildik. Rezillik yani, insan iki ok falan bir şey koyar. Gecenin biri olmasına rağmen sinema katı zaten tıklım tıklımdı. Yani o kadar gelen insan var, yönetimin bunları görmesi lazım. Lütfen!

Zar zor da olsa girişi bulup arabayı park edince (yaman şoför Beytullah Mehmet Koyurtgan Hizmetler A.Ş.) güvenlikten geçtik. Bu olaya da uyuz oluyorum ama bir şey de diyemiyorum. Fakat günün birinde son moda telefonum Sony Ericsson w810i'me bir şey olursa oradan geçerken yakacağım bütün gezegeni. Bu sefer de yakmadım ama fark edebileceğiniz üzere. :)

Filme gelirsek... (sözümde dururum ben, böyle bir giriş olacak demiştim) Çok karman çorman düşüncelerim var aslında. Yazarken o kadar karışmaz umarım.

İlk söylemek istediğim şu: bir kez daha ve kesinlikle ikna oldum ki böyle efektli ve deli gibi beklenen filmleri mutlaka ama mutlaka mümkün olan en iyi sinemada, ekranda izlemek lazım. O yüzdendir ki IMAX mükemmel bir seçim olmuş. Olayı yaşadım resmen. Hatta bi ara Smaug'u tokatlayacaktım, vazgeçtim ne olur ne olmaz diye. O derece...

Sonraaaa, Martin Freeman... Bu adamı çok seviyorum ben. Her ne kadar kendisi benim gözümde Arthur Dent olarak kalacak olsa da mükemmel bir hobbit oldu çıktı. Hele o Smaug'a on numra sıfatlar yakıştırarak, ezilip büzülerek konuştuğu sahnelerde olabilecek en iyi oyunculuğu sergilemiş bence. Çok beğendim.

Filmin açılış sahnesinde kameranın önünden geçen ayyaş Peter Jackson cameo'su da harbi çok hoşuma gitti. Adam bu evreni seviyor, her halinden belli.

İnternette bakındığım kadarıyla ortak fikir olarak varillerle kaçış sahneleri ve Sauron-Gandalf sahneleri aşırı tutulmuş. Alın benden de o kadar. Özellikle Sauron'lu sahneleri daha çok beğendim.

Hazır karakterler üzerinden giderken belirtmeden geçmeyeyim, Lee Pace on numara beş yıldız bir elf olmuş Thraundil haliyle. Gerçi oğlundan (Legolas) genç gözükmesi biraz tuhaf tabii ama yapacak bir şey yok. Bu beğenimin sebeplerinden birisi önyargım da olabilir. Lee Pace'i Pushing Daisies ile tanımıştım. Sonra da The Fall gibi aşık olunası bir filmde izleyince vay arkadaş demiştim. Ve ben bir şeye beğendiğimden dolayı vay arkadaş diyorsam, epey beğenmişimdir ki ondan söylüyorumdur. Yoksa benim boş konuştuğum nerde görülmüş, di mi? Hiç!

Filmde görmeyi çok istediğim ama göremediğim tek karakter Saruman oldu. Christopher Lee'ye, hatta kendisinden çok sesine ayrı bir düşkünlüğüm olagelmiştir. Adam Tolkien'i birebir tanımış lan, var mı ötesi? Gerçi hayatını anlatmaya benim blogum yetmez. Kendisi öyle bir dedemiz.

Sanırım bu yazı çok uzun olacak. Tamamını okuyanlar hakkını helal etsin. :)

İlk filmi izlemeden önce Azog'u Manu Bennett'in canlandırdığını bilmiyordum. Bu filmde dikkat edince Crixus'u hissettim resmen adamın hareketlerinde. Ona da ayrı saygı duydum.

Evangeline Lilly olayı var tabii bir de. Tolkien evreninde olmayan ama Peter Jackson ve film ekibinin eklediği Tauriel olara arz-ı endam etti. Şimdi bu konuda bence bir sakınca yoktu ama filme de bir cüceyle bir elfin aşk hikayesini izlemeye gitmemiştim. O yüzden beğenmedim ben bu fikri. Tauriel yine olsaydı ama bu şekil bir aşk üçgeni izlememize gerek olmasaydı bence çok daha süper olurdu. Sıkıldım o kısımları izlerken.

Bu sıkılma olayından sonra da şunu belirtmem lazım. Hakikaten bu Hobbit iki film olmalıydı. Üç çok yani. Para para da bir yere kadar arkadaş. Tamam, beşe de bölseniz izleyeceğiz tabii ama ne bileyim, olmuyor böyle yahu.

Araya sıkıştırayım hemen: Gandalf (Ian McKellen) ne kadar yaşlandı. Yakın çekimlerde adamın yüzü Piri Reis'in Dünya haritası gibi görünüyor artık. Bu da ne lanet bir benzetme oldu. Kendimden soğudum.

Smaug'dan bahsedeyim biraz. İlk render'ı bir hafta süren bir ejderha sonuçta, bahsetmezsek ayıp olur. Ne yalan söyleyeyim uçtuğunu gördüğümüz sahneye kadar, yani filmin neredeyse son sahnesine kadar öyle pek ahım şahım bir olayı yok dedim ama o son anda tamam tamam dedim, on numara. Bu arada Smaug'u canlandırmak için hayvanat bahçesine gidip iguana ve çeşitli sürüngenlerin davranışlarını inceleyen Benedict Cumberbatch'e de 'abi geç oldu, git yat istersen' demek istiyorum. Adamdaki profesyonelliğe saygı duydum.

Filmin kapanış jeneriğinde çalan Ed Sheeran yorumlu I See Fire'ı da çok sevdim. İlk filmin sonundaki kapanış parçasını da çok sevmiştim. İstikrar önemli tabii...

Bard'ın pek bir olayını görmediğimiz ve asıl işi üçüncü filme kaldığı için ondan bahsetmedim ama Luke Evans güzel bir seçim olmuş bence. Gerçi bu filmdeki tüm oyuncu seçimleri çok iyi. Eleştirebileceğim bir tane aklıma gelmiyor bile.

Sonuç olarak The Hobbit: The Desolation of Smaug güzel bir film olmuş ve beklediğime değmiş diyebilirim. Seneye 17 Aralık'ta serinin son düğümünde görüşmek üzere artık...

Film hakkında söyleyeceklerim bu kadar. Şimdi filmden sonrasında sıra... Salondan çıktık ve yürüyen merdivenlerin yanında hemen otoparka geçen bir kapı gördük ve 'aa ne güzel işte, geçelim burdan' dedik. Geçtik de. Lakin arabayı bulamadık! Meğersem iki üst katta kalıyormuş. Zaten sinema salonlarının olduğu kata inen merdivenin mesafesinden belliydi. Bir de otoparktan çıkışımız var ki evlere şenlik, 5 x 360 derece döndük çıkmak için. Beş kat otopark mı olur lan?! Bir kere daha dönecek olsak tırlatacaktık sanırım.

Neyse, çıktık baktık ki bir sis, bir sis, aman Allah'ım. Ne yapalım ne yapalııım, neden Sercan'ı evine bırakmıyoruz? Sercan nerde oturuyor? Kartal'da! Çüş diyenler ağzını toplasın hemen, ayıp oluyor.

Evet, gittik. FSM'den geçerken önümüzdeki üç metreyi zor görüyorduk. Ama sonradan açıldı hava. Üsküdar'da büfelerden bir çay aldık ve sahil boyu giderken 'lan hayatımda sabahın beş buçuğunda Üsküdar sahilinde çay içmedim de demem' diye söylenerek ve bir yandan da bir buçuk liraya aldığım hamburgeri yiyerek devam ettik. Bu arada adaş da zaten o hamburger için on numara bir ayar verdi bana. Ama hala yaşadığıma göre yenir bir şeymiş demek ki. :)

Ehem, sonuç olarak o vakitte bildiğiniz İstinye'den Kartal'a gidip Sercan'ı bıraktık ve geriye, Yeniköy'e döndük. Eve girdiğimizde saat yediydi. Biz de halk arasında bilinen şekliyle 'doğarken güneş ardında tepelerin, uyuma vakti geldi teletabilerin' diyerek yattık.

Evet, yılın en uzun gecesini tam olarak bu şekilde değerlendirmiş olduk. Yazısı bile bu kadar oldu arkadaş, demek birebir yazsam ayvayı yiyecektim.

Güzel bir etkinlik oldu, hoşuma gitti. Seneye aynısını yapmak lazım. Yapılabiliyorsa daha iyisini yapmaya da razıyım tabii. O vakte kadar herkes kendine iyi bakıyor.

Şu yazıyı yazmam kırk beş dakikamı aldı. Bir de baştan okuyup imla düzeltmeleri falan yapmam lazım. Bu blog yazmak harbi ciddi disiplin istiyor var ya, şımarmayacağımı bilsem kendimi bir de bunun için takdir edeceğim ama biliyorum, şımarırım sonra. İşin ne Mustafa? Yaz, deli etme adamı. Kendimle de çok iyi anlaşırım ayıptır söylemesi.

Hadi herkese hoş ve neşeli günler, görüşmek dileğiyle...

Tarık Buğra - Küçük Ağa

Bundan seneleeer seneler evvel yanlış hatırlamıyorsam yedinci sınıfa giderken bir gün öğle teneffüsünde canım sıkılmıştı ve ben de sınıf kitaplığından rastgele bir kitap almıştım; Küçük Ağa. Şimdi çok tuhaf hissettim kendimi. Yedinci sınıf, öğle teneffüsü, sınıf kitaplığı, mevsimler panosu falan... Mevsimler panosu biraz abartılı oldu, farkındayım. Yine de vay arkadaş demeden duramayacağım; vay arkadaş...

Ehem, dağıtmayalım. Evet, Küçük Ağa'yı seçmişim. İki gün okumuştum Küçük Ağa'yı ve dili ağır geldiğinden mi nedir, sıkılıp bırakmıştım. Fakat geçen onca sene boyunca kitaptan bir sahne kafamda çok canlı bir şekilde durmuştu hep: Çolak Salih'in atış talimleri. Hatta o kısımları okuduğum andaki şeklim bile aklımda; oturma odasındaki çekyatta yatmış vaziyette okuyordum. (O çekyatta da ne kitaplar eskitmişimdir ha. Harry Potter'lar falan, ey gidi...)

Ben tabii yukarıda söylediğim gibi o dönem bitirememiştim kitabı. Lakin eninde sonunda bir gün tekrar okuyacaktım, kendime sözüm vardı. Kendime verdiği o sözü tuttuğum için de ayrıca mutluyum.

Eserin konusuna gelince... Küçük Ağa, Milli Mücadele döneminde geçiyor. Kuvayı Milliye birlikleri ve çeteler ile bunlar arasındaki yer yer birlik, yer yer çatışma şeklindeki ilişkileri konu edinmiş. Şimdi ben böyle dedim ama siz anladınız, tabii ki daha geniş bir dönem eseri aslında. O yılları gerçekten çok güzel bir şekilde sunmuş Tarık Buğra. Yer yer uzayabilen paragraflarla karakterlerinin iç dünyalarını betimlediği kısımları özellikle sevdim.

Halife bağımlısı birisinin Kuvayı Milliye'ye katılma sürecini, bu süreçteki iç hesaplaşmalarını anlatan sayfalar boyunca insan ister istemez empati yapma gereği duyuyor. Çok zor olsa gerek hakikaten o durumda kalmak. Yıllardır doğruluğundan emin olduğun bir gerçeğe, o kadar sıkıca tutunduğun bir dala sırtını dönmek... Ne bileyim, ben yapamayabilirdim hani.

Bu arada, Küçük Ağa'dan önce bitirdiğim son kitap Tek Adam olduğu ve Küçük Ağa da Milli Mücadele döneminde geçtiği için ayrıca zevk aldım okurken. Kitapta ismi geçen kurgusal olmayan tüm karakterleri tanıyordum; Çerkez Etem, Demirci Efe vs.


Kitaba dair beğenmediğim kısım ise sonunda açık birçok nokta kalması. Her ne kadar bunlar kurgusal karakterlere bağlı meseleler olsa da insan Çolak Salih'in sonunu, Niko ile kalan hesabını vb. birkaç konuyu ve karakteri merak ediyor. Gönül isterdi ki Çolak Salih'le başlayan kitap yine Çolak Salih'le bitsin. Amma lakin ki öyle olmadı; çok iyi olmadı çok da güzel iyi olmadı taam mı?

Bir de 80'li yıllarda dizisi çekilmiş Küçük Ağa'nın. Neredeyse tüm usta Yeşilçam sanatçıları da rol almış. Merak ettim açıkçası, fırsatım olursa onu da izleyeceğim. Kafaya koydum. Kesin güzeldir. Hem ne varsa eskilerde var diye boşuna söyleniyor olamaz, değil mi?

Giderayak Ali Emmi'ye de Allah'tan rahmet diliyorum. İçim acıdı o sayfaları okurken. Aaah ulan ah...

Sonuç olarak ey ahali, Küçük Ağa okunması gereken bir kitap. En azından ben öyle olduğuna inanıyorum. Bence Çolak Salih'i tanımalısınız. Ben kendisini o kadar sevdim ki karakterlerimin yaşadığı köye davet ettim. Gelir diye umuyorum. :)

Çok alakasız olacak ama kapanışı en sevdiğim Lost karakterlerinden Desmond ile yapmak istiyorum: See you in another life brada'. Esen kalın efem.

Dipnot: Kış Okuma Etkinliği, Türk edebiyatından klasik bir kitap okuma kategorisi, 15 puan.

19 Aralık 2013 Perşembe

25 Oldu İyi Mi?

Gün itibariyle adına Dünya derler bu gezegende çeyrek asırı doldurmuş bulunuyorum. Zamanın hızlı geçmesi, yaşlandık vb. klasik cümlelerle hiç uğraşmayacağım. 25 on numara bir yaş, itirazı olan varsa ayrıca görüşebiliriz.

Aslında her günden bir farkı olmayan bu günlerde insan nedense kendini pek bir önemli hissediyor. Çünkü biz insanlar, fesat yapılı olduğumuz için sevdiklerimize onları sevdiğimizi ya hiç söylemiyoruz, belli etmiyoruz ya da çok nadiren yapıyoruz. Doğum günlerinde bu alenen yapıldığı için midir nedir, insan sevildiğini hatırlıyor resmen. Sevildiğini biliyor demedim dikkat ettiyseniz. Çünkü o bambaşka bir mesele. Velhasılıkelam, hep sevmenin sevilmekten önemli olduğunu düşünmüş birisi olarak ara sıra bu tip sevgi gösterilerine ihtiyacımız olduğunu inkar etmeyeceğim. Yine dikkat ettiyseniz burada sizin adınıza da konuştum. Rica ediyorum, kimse itiraz etmesin.

Kutlamalar vs. güzel oluyor gerçekten; ancak itiraf etmeliyim ki telefon açanların yeri başka. Şimdi bu benim içinse birçok insan için de böyledir diye düşünürsek kaç kişinin doğum gününde kendisini arayarak doğum gününü kutladığımı düşünüyorum veeee cevabım: az kişi. Evet, şu anda kafama dank etti ki (dank etmek ne güzel bir deyim, değil mi) ben de aslen odunun önde gideniyim. Bundan sonra bunu da bir prensip meselesi haline getirsem iyi olacak sanki.

Hazır lafı kendime getirmişken (sanki başka bir konudan bahsetmişim gibi, peh) devam edeyim madem. Ben değişiyorum. Bunun farkındayım. Şimdi diyeceğim ki son iki yıldır okuduklarım ve yaşadıklarım bunda epey pay sahibi ama öyle deyince buram buram entellik kokacak gibime geliyor. Olsun. Bu, gerçeği değiştirmez. Değişiyorum. Hoşuma gitmiyor da değil. Olmak istediğim bir kişi var hedefimde, daha doğrusu bir karakter ve fikirler bütünü. Ona doğru gidiyorum. Ama giderken neşemi ve deliliğimi de beraberimde götürüyorum. Çünkü neden? Çünkü eşşeen, şey yani, çünkü onlar, üzerine koymak istediklerim. Bilmem anlatabilebülldüm mü? Vahit emmi ne güzel karakterdi, di mi lan? :)

Vahit emmiyi de anmışken kapanışı Yedi Numara'nın mükemmel karakteri Yusuf Güdük'ün sözleriyle yapmak isterim. "Hepiniz öleceeeniz aslanım, eh eh eh eh."

Sağlıcakla kalın efem, hep beraber nice senelerimiz olsun inşallah. :)
 

5 Aralık 2013 Perşembe

Şevket Süreyya Aydemir - Tek Adam

Elimden geldiğince düzgün yazmaya çalışacağım bu yazıya bir özeleştiri ile başlamak istiyorum. Bugüne kadar Mustafa Kemal Atatürk'ün hayatını düzgün bir şekilde araştırıp okumamış olduğum için kendimden utanıyorum.

Şimdi başlayabilirim.

Tek Adam, toplam üç ciltten oluşan bir Atatürk biyografisi. Birinci cilt 1881-19 Mayıs 1919, ikinci cilt 1919-1922 ve üçüncü cilt de 1922-1938 tarihleri arasını kapsıyor. Bu ciltler için bana sorarsanız sırasıyla giriş, gelişme ve sonuç da diyebiliriz.

Yazının başındaki özeleştirim üzerinden birkaç kelam etmek istiyorum. Yoksa hiç bilmiyor değilim tabii ki, o kadar da değil. Fakat kabul etmemiz gerek ki ilköğretim, lise ve hatta (ne yazık ki) üniversitede dahi bize genel itibariyle sadece ikinci cildin kapsadığı ve bizim de Kurtuluş Savaşı olarak bildiğimiz dönem öğretiliyor, tabii öncesinde Çanakkale Savaşları sebebiyle de nispeten Birinci Dünya Savaşı. Bu kadarı yeterli mi demeden önce bu kadarı da düzgün öğretiliyor mu diye düşünmek lazım. Gerçi onun için de yine araştırıp öğrenmek lazım. Döngüler döngüler...

Atatürk hakkında bir kitap okumam lâzımdı artık. Ama hatıralardan oluşan derleme kitaplar daha sonrasının işiydi. İki yıldır Türk Tarih Kurumu'nun hem orijinal hem de sadeleştirilmiş metinle bastığı Nutuk'u da okumayı düşünüyordum. Fakat hâlâ bir eksiklik vardı. Ben baştan sona bilmek istiyordum. Bildiğimiz gibi Mustafa Kemal, nutkuna "19 Mayıs 1919 günü Samsun'a çıktım." diye başlıyor. O da olmadı hâliyle. Neden?

Bize okulda öğretilenlere göre 1881'de Mustafa diye biri doğuyor. Mahalle mektebi, askeri lise derken hoooop 19 Mayıs'ta Samsun'a çıkıyor. Ordan da Havza, Amasya, Erzurum, Sivas derken Ankara'ya geliyor. Canına tak ediyor ve Kurtuluş Savaşı ile düşmanları denize döküyor. Ardından da cumhuriyeti ilan ediyor. İnkılaplar vs. derken de 10 Kasım 1938'de ahirete intikal ediyor.

Bu özetin özeti hali tabii ama demek istediğimi anladınız sanırım. Bu adam 1881'de doğmuş. Samsun'aysa 19 Mayıs 1919'da çıkmış. Yani? Yanisi bu adam 38 yaşında! Arada yaşanan 38 yıl var. O 38 senede ne oldu, ne bitti, neler yaptı bu adam? Samsun'a nasıl çıktı? Tek başına bu yapılabilir mi? Arkadaşları, dostları, sevdikleri, sevmedikleri kimlerdir? Sevmiş mi, sevilmiş mi, dövüşmüş mü? Yahu 38 seneden bahsediyoruz. Ben şu anda 25 yaşındayım ve sorsanız hayatın tüm çilelerini çekmişim gibi anlatırım. Umarım ana noktayı düzgünce ifade edebilmişimdir.

Bu kitabı okuma nedenim buydu işte. Baştan başlayacak ve gerekirse gün gün, ay ay, yıl yıl anlatacak olan biteni. Kolay mı arkadaşlar, en temelde baktığınızda Kurtuluş Savaşı döneminde biz Dünya'yı aldık karşımıza? Daha doğrusu onlar çıktı karşımıza. Biz de haliyle def etmek durumunda kaldık. Böyle yazınca ne kadar kolay oluyor, değil mi? Neler yaşanmış halbuki, neler neler?..

Bugün ne yazık ki aşırı kutuplaşmış bir toplumuz. Atatürk'ü sevenden çok ona tapan var resmen. Hatta çıkıp Atatürk Makedonyalı deseniz dayak yersiniz. Yani anlatamıyorum ama bir isyanım var. Bu millet neden okumuyor? Günlük hayatta Atatürk'ü "onun da annesinin başı bağlıydı, nabeeer" diye liseli ergenin bile yapmadığı şekilde eleştirmeye çalışan var?! Tuhaf işler vesselam... Siyasi konulara girmek istemem, biraz cozuttum sanki de.

Kitaba dönersek... Bu kitabı herkes okusun (üçleme olarak yani). Her şey belgelerle açık seçik sunulmuş. Kaldı ki zaten Şevket Süreyya Aydemir de kendi görüşlerini ifade ederken o satırların kendi yorumu olduğunu belirtmiş. Ellerine sağlık kendisinin. Gerçekten çok büyük bir iş yapmış bu kitapları yazarak. Fırsatım olunca İsmet İnönü'yü ve Enver Paşa'yı anlattığı kitaplarını da okumak istiyorum.

Benim kendi kanaatim üzere kitapta olmayan ve olmayışını yadırgadığım tek konu İstiklâl Marsı'nın kabulü. Bence en azından bir paragrafla da olsa bahsi geçmeliydi kitapta. Onun dışında kitapta noksan aramak gibi bir niyetim yok. Arasam da kıt bilgimle bulamam zaten, ihtimal vermiyorum.

Sonuç olarak sevgili insancıklar; Mustafa olarak doğup Mustafa Kemal olan ve Gazi Mustafa Kemal Atatürk olarak bu dünyadan göçüp giden Ulu Önder'in hayatını, ilkelerini, düşüncelerini, karakterini, iyi ve kötü hallerini öğrenmek; onu en yakınındakilerin ifadeleriyle tanımak ve böylece daha düzgün bir bilgiye sahip olmak için bu kitabı okuyun. Ondan sonra isteyen istediği şekilde eleştirsin. Tabii bunu derken eldeki verilerin kullanılacağını varsayıyorum.

En derin saygı ve hürmetlerimle, hoşça kalın efendim.

Not: Kış Okuma Etkinliği, Ulu Önder Atatürk'le ilgili bir kitap kategorisi, 25 puan.