Kuzeydoğu Cephesinde Yeni Bir Şey Yok

Sanırım bu gece, o gecelerden biri.

Bloğu açalı yaklaşık üç buçuk yıl olmuş. Hayatımda yaptığım en güzel iş ve verdiğim en isabetli karar olabilir. Biraz önce durup dururken içimden bir ses dedi ki eski yazılarımdan bir iki tane okuyayım, bakayım ne hissedeceğim. Okudum da nitekim.

Aman Allah'ım! Ben bu kadar büyük bir değişim beklemiyordum. Kendimden korktum. Halbuki birisi gelip üç buçuk yılda ne değişti dese hayatında hiç derim. HİÇ derim! Ben su katılmamış bir salağım sayın seyirciler.

Çok değişmişim. Belki sadece buradaki yazılarımı karşılaştırsanız benimle aynı fikirde olmazsınız ama kafamın içindekileri ifadeden acizim şu an. Sıkıntılar değişmiş, meşgaleler değişmiş, fikirler ve düşünceler değişmiş. Kimisi azalmış, kimisi artmış; kimisi kaybolmuş, kimisi gelmiş; bazısı şimdi gülünç geliyor, bazısı daha da ciddi... Tanıdıklarımdan artık neredeyse unuttuklarım da var o zaman hiç tanımadığım ama şu anda çok samimi olduklarım da.

Peki, neden Kuzeydoğu Cephesinde Yeni Bir Şey Yok? Özlem değişmiyor lan çünkü, özlem değişmiyor. Artıp azalmasını neyle ölçeceğimi bilmediğimden belki de. Paha biçemediğim için bana hep aynı geldiğinden belki de.

Ne niyetle başlamıştım, yine neler yazdım. İşte en acı gerçeklerimden birisi: üç buçuk yıldır yazdığım özellikle kitap yazılarında fark ettim ki hep bir lafı eveleyip geveleme durumum mevcut. Bu yazıyı asıl yazma sebebim de bu. Tüm yazılarım birbirinin aynısı gibi geliyor bana. Hepsinde yok işte kitabın konusundan pek bahsetmeyeceğim de, yok işte gidin okuyun da, yok işte neye göre kime göre de yok bilmem ne. Şurada, bu yazıları en temelde gelecekteki ben için yazdığım halde sürekli sanki kendimi savunur haldeyim.

İnsan neden böyle? Neden içten içe hep kendimi savunarak yazmışım ki, yazıyorum ki? Kime ne? Birine yaranmaya mı çalışıyor, nedir? Kendimle ilgili benim haberimin olmadığı planlarım mı var? Neden çekiniyorum, daha doğrusu bir şeyden mi çekiniyorum?

Neden lafı uzatıyorum mesela? Dikkatimi çekti, çoğu yazıda söylediğimi en az iki üç kez tekrar etmişim. Gelecekteki ben tek seferde anlamayacak kadar aptal olmamışım belli ki. O zaman gerek yok, değil mi? E, ben anlıyorsam burayı okuyacak insanlar da anlar. Eee?

Al işte, elektrikler kesildi. O kadar negatif enerji saçarsam etrafa olacağı bu. Tarihe not düşüyorum. 7 Temmuz 2014 saat 01:01'de olumsuz düşünce gücüyle Yeniköy'de elektrik kesintisine sebep oldum! Tesadüfe de inanmıyorum. Var mı?

Şimdi konsantre olup geri de getirebilirsem havamdan geçilmez yalnız. Gerçi gelmezlerse yazıyı da yayımlayamam. Ha sıkıntı! Tesla aşkına, gelin lan artık. Ne güzel, içimden gelmişti, bir güzel başlamıştım; konsantrasyonumu bozdunuz adeta. Siz kimsiniz? Elektrikler. Halbuki ona siz denmez. Aha da geldiler. Valla geldiler.

Ne diyordum? Hımm, kendime giydiriyordum. Tüm bunları itiraf ettikten sonra yapıcı olmak adına insanın üslubunun oturması için üç buçuk seneden daha çok zamana ihtiyacı olduğu şeklinde bir gerekçe öne sürmek istiyorum. Böylece bir nebze olsun yükü sırtımdan atabilirim belki. FAKAT!!! Fakat şu anda yine aynı şeyi yapıyorum! Yine kendimi savunuyorum! Allah'ım, bu ne saçma bir iştir ya? Bloğun adını rekürsif koydum diye mi tüm bunlar yoksa? Kendi ellerimle kendimi ateşe mi attım, ne oluyor?

Gecenin bu vaktinde bu yazıyı ya kimse okumaz ya da çok az kişi okur. Onlara bir güzellik yapmak istiyorum ve bu mükemmel Aşık Mahzuni Şerif eserini armağan ediyorum. Sonradan okuyacaklar da üstlerine alınabilirler tabii ki; ama gececilerin önceliği daimi. Hadi kalın sağlıcakla.