Havalar Da Isındı

Harbiden de havalar açmaya başladı. İnsanın çıkıp bir yerlere gidesi geliyor. Ama tabii gidemiyorum. Çünkü neden acaba fakat?

Öğrenci olmak güzel, hem de çok güzel. Hayat bize güzel aslında. Ama öğrenci vaaaar, öğrenci var. Gönlüm rahat bir şekilde çok rahat bir öğrenci hayatı yaşadığımı(zı) söyleyemem açıkçası. Ha, şikayetçi miyim? Kendi adıma değilim.

Fakat acayip şeyler de olmuyor değil. Mesela çevrilmesi gereken bir makalem var. Aslında çevrilmesi gerekmiyor, sadece anlaşılması gerekiyor. Ben de düşündüm ki "yeeeaaaağğ ne var bunda yaa, okur anlarım; çevirmeyle kim uğraşacak? Hem ne gerek var?". Evet, böyle düşündüm ve bir işten daha sıyrılmış olmanın verdiği dayanılmaz hafifliği yaşadım, kendimce. 

Erteleme hastalığı (medeni ve çok görmüş/bilmiş Avrupa insanı buna procrastination diyor) çok iğrenç bir şey; fakat yapması çok zevkli. Yani bu da bu hastalığı hayatta geriye kalan hemen her şey gibi bir konuma yerleştiriyor; yapmasak iyi ama yapması çok zevkli. :) Bu arada son iki cümlemin son iki kelimesini aynı yaparak tüm kompoziyson kurallarını ihlal etmiş olabilirim; ama Polyanna'yı seven ve sayan zat-ı muhteremler için de düzyazıda redif kullandım diyebiliriz. Değil mi?

Herkesi memnun etmek zor işmiş diyemeyceğim; çünkü imkansız bir işmiş. Bu huyumdan yavaş yavaş vazgeçmeye başladığımı fark ediyorum. Aferin bana, sonunda doğru yola gelmeye başlamış olabilirim. Zaten hep demişimdir; insan, başkalarına söylediği şeylere aynı ölçüde kendisini de inandırabilse çok deli manyak şeyler yapabilir. İnandırabilirse değil de kendine laf geçirebilirse demek daha doğru sanki. Her neyse...

On numara bir Çanakkale gününde daha ders çalışmamak adına yaptığım bu süper uğraşımın sonuna gelmiş bulunuyorum. Büyük ihtimalle bu yazıyı okuyanlar da bir veya birden fazla işlerini ertelemekteler. Onlara diyeceğim bir şeyim yok; çünkü Şekil a'da görüldüğü gibi ben de onlardan iyi değilim. Allah hepimizi ıslah etsin, en fazla bu işte. :))

Gidip adaşa bi sorayım bakayım basket oynar mıyız? Eheheee... :))