İthaf

Başnot: İşbu yazı, hayatımı anlamlandırmak hususunda milyarlarca insanı geride bırakarak hem bugünümü hem de tüm ömrümü neşelendiren kardeşceğizime (yiiiğrıma, bebişime) adanmıştır.

Amma lakin ki şımarmasın hemen; çünkü yazı ona adandı diye ondan bahsedecek değilim. Kendini yalnız hissetmesin diye böyle bi kıyak yapayım dedim (bu arada Allah'tan aramızda binlerce kilometre mesafe var, yoksa gebertirdi beni (: ). 

Kızma hemen yiiğrım, seni buralarda kelimelerin hal diline emanet edecek kadar az sevmiyorum ben. Ha, gerçi senin benim gibi bir abiye sahip olman daha güzel olsa gerek ama o kısma değinmesem de olur. :)

Tabii şimdi seni iki paragrafta övdüm diye diğer yiiğrımımla ayıcığımı unutmuş değilim. Onun için adam ol, akıllı ol.

***

Şimdi pek sayın okuyucu, bu benim bebişim bu akşam öyle bir şey yaptı ki feleğim şaştı. Vakti zamanında ben buna çok dil döktüm 'bak okul bitti, bi hobi edin, ne bileyim git fotoğraf çek, blog aç, yazı yaz...' falan diye. Meğersem blog açmış yahu! Benim haberim yokmuş. Abdal da değilim ki malum olsun. Bende olanı aptallık, abdalı kim kaybetmiş ki ben bulayım? Bi zahmet söyleyeymiş iyiymiş.

Evet, blog açmış. Şaka gibi gerçi, blogu da 1 Nisan'da açmış arkadaş. Hey Allah'ım yaaa... :))

Bu yazıyı yazmamın sebebi ise ilk blog yazısı. Hayatımda 'çok mutlu olduğum anlar' kümesine yeni bir eleman ekleyecek bir harekete imza atmış kardeşceğizim. Kendisine sonsuz teşekkürlerimi armağan edip, o yazının TAM OLARAK BURADA yer aldığını belirterek huzurlarınızdan ayrılmak isterim.

Yazıyı sana adadım diye senden bahsedecek değilim demiştim ama sanırım epey bi bahsetmiş sayıldım. Bu da kendime vermiş olduğum bir ayar olsun. İbret olsun diye de silmiyorum. :))

***

Aile önemlidir millet, sizler de aileniz için paha biçilmezsiniz. Sakın unutmayın! ;)

Dipnot: Yine işbu yazı, anın getirmiş olduğu aşırı gazla yazılmıştır. İlerde bakıp gülmek serbesttir. Hatta şimdi gülmek de serbesttir. Mutlu kalmanız dileğiyle... :)