X-Men: Days of Future Past, Atatürk Arboretumu ve Olaylar Olaylar

X-Men: Days of Future Past

Havaların ısınmaya yüz tutmaya başladığı son zamanlar itibariyle pek az kitap okur oldum. Çünkü neden? Çünkü sıcakları sevmiyorum ve adeta hiçbir şey de yapamıyorum, yapmak istemiyorum daha doğrusu. Gerekli mercilerden rica ediyorum, ben sonbahar istiyorum. Hani onu bi ayarlayabilirsek güzel olacak.

Şimdi, bu yazı büyük ihtimalle biraz uzun olacak. Çoktandır yazmıyorum ve aklıma ne gelirse biraz karman çorman da olsa anlatmaya niyetliyim. Anlatacaklarımı farklı yazılara bölüp insan gibi düzenli iş yapmaya üşendiğimden başlık da biraz değişik oldu. Olur gerçi arada böyle şeyler. Başlayalım bakalım.

Bilen bilir (ne kadar zekice bir başlangıç yaptım yine), vakti zamanında Hobbit'in ikinci filmi ve o geceki seyahatimiz konusunda epey bir gevezelik etmiştim. Bu olayın üzerinden geçen yaklaşık altı ayın ardından ekibi yine kurduk ve bu kez de dört gözle beklediğimiz X-Men'in son filmi olan Days of Future Past'a gittik.

Filmi çok beğendim. Bence tüm X-Men filmleri içerisinde en iyisi olabilir. Yani en azından bir önceki film olan X-Men: First Class ile yarışır, had biraz da X2 ile diyelim. Onun da açılış sekansı dehşet-ül vahşet idi.

Filmin konusuna falan hiç değinmiyorum. Gerek de yok. Hem zaten bilen bilir (bak gene!). Eski ve yeni kadrolar yan yana on numara olmuş, tüm oyuncular süper oynamış. Zaten film başlar başlamaz gaza gelip ilk 'oha'mı 21st Fox logosundaki X harfinin en son sönmesinde dedim. Özellikle bekledim daha doğrusu onu. Böyle ufak detayları seven adamların seveceği tipte filmler zaten bunlar. Mesela sen niye okuyorsun hiç bilmiyorum sayın sanatsal film düşkünü arkadaşım? Şaka şaka, sen de oku da haline şükret. İşte bunlar hep beyin, kafa, falan filan...

Her neyse, filmi geçelim. Ha, unutmadan, jeneriğin sonunu beklemeden çıkanlara da bir şey demiyorum. İşkillenin biraz, o yeter.

Emirgan Korusu'ndan...

Esasında ben sadece filmle ilgili bir yazı yazmazdım buraya ama bu hafta sonunun akışı içerisinde önemli bir yer teşkil ettiği için yazmam gerekti. Şimdi zamanda biraz geriye gidiyoruz: cumartesi sabahı saat 11 suları...

Yaman şoförümüz ve can dostumuz güzel insan Beytullah Mehmet Koyurtgan (aka Beyto) alacaklı gibi kapımıza dayandı. İnsan öyle kapı çalar mı lan? Sabahın köründe rahatsız ediyorsun. Ayıp denen bir şey var. Hayır yani bir de zayıflamış, bir deri bir kemik kalmış (115 kg), bir koysam geberik gidecek. Neyse ki insaflı tarafıma denk geldi de bir şey yapmadım. Hahaa, gerçi Beyto yanlışlıkla üstüme düşse düz asfalt olurum lan ben. Bu konuları çok şey etmeyelim o yüzden. Her şeyin bir şeyi var çünkü.

Kalktık, kahvaltımızı yaptık. Klasik olduğu üzere Sercan'ı alacağız. O niyetle evden çıktık. Hazır vakit varken Emirgan Korusu'na ufak bir kaçamak yaptık (tekrar okurken fark ettim ki kaçamak yaptık deyince burdan türlü türlü anlam çıkar, içinizin temizliğine bırakıyorum). Orayı da gelinli damatlı fotoğraf çekim ekipleri sarmıştı. Yani hesaplamadım ama herhalde metrekareye 0.15 gelinlik falan düşüyordu. Virgülden sonraki n basamağı aşağı yuvarladım bu arada. Emirgan Korusu'nu ilerleyen paragraflarda Atatürk Arboretumu ile kıyaslayıp öveceğim büyük ihtimalle. Emirgan Korusu'na gitme fırsatınız varsa ve hala gitmediyseniz bir an önce düşünün derim ben.

Pek anlaşılmasa da arboretum girişi

Ordan çıkıp, Sercan'ı alıp Atatürk Arboretumu'na doğru yola koyulduk. Atatürk Arboretumu hakkında bir iki bilgi vereyim hemen. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi'n bağlı, Belgrad Ormanları'na çok yakın bir doğal alan demekte fayda var. Hepsi isimlendirilmiş sanırım 1500'den fazla bitki türü var. Güzel de düzenlenmiş. Özellikle göller mükemmel. Ama en güzel yanı sakin oluşu. Sanırım halen pek bilinmeyen bir yer. Çünkü burdaki gelin damat sayısı Emirgan Korusu'nun dokuz, bilemedin onda biri falan. İnsanların böyle bir yerden haberi olmadığını düşünüyorum.

Daha önce hiç gitmediyseniz kesinlikle gidip görmekte fayda var. Fakat açıkçası biz çok çok çok çok da hastası olmadık. Yani mekan süper ama Emirgan Korusu bence daha güzel. Gerçi bunlar da aslında hep zevk meselesi. Öznel konular, kırmayalım birbirimizi. Şimdi aklıma geldi, şöyle bir kıyaslama yapabilirim kendi adıma. Elime kitabımı alıp saatlerce oturup okuyacağım ve kafamı dinleyip huzur bulacağım mekan Atatürk Arboretumu ise gezip tozacağım mekan da Emirgan Korusu. Şimdi böyle deyince aslında arboretumun bana daha çok hitap ettiğini fark etmiş olabilirsiniz. Ben de kendi içimde böyle tutarsız, ipe sapa gelmez bir insanım işte. İdare edin.

Saat altı buçuk gibi arboretumdan ayrıldık ve Bahçeköy Caddesi üzerinden sahile indik. İner inmez solda bir benzin istasyonu var. Hemen onun yapışığında Pide Ban var. Hah işte! Burayı da yazın bir kenara. Karadenizli ve antika meraklısı bir işletme, tereyağlı kıymalıları meşhur ama ben sütlâçlarını aşırı beğendim. Masaların orasında burasında, duvar diplerinde antika telefon, radyo vs. dizili. Çok değişik ve hoş bir yer yani. Ayrıca buralarda bir yerlerde bir saat fotoğrafı paylaşmış olmam lazım. Aynısından ben de istiyorum diyecek bin kişi bulabilirim diye bir Facebook grubu kurabilirim.

Bildiğimiz göl, evet...

Pide Ban'dan çıkıp evde takıldık biraz ve sinemaya, İstinyePark'a gittik. 23:45'e almıştık biletleri. Yalnız İstinyePark'ın otoparkını ıskaladığımız ilk seferinde arka tarafta aşırının aşırısı lüks bir yere, yerlere girdik. Adını sanını bilmediğim arabalar ve mekanlar vardı. Yüzümüzü kapatıp çıktık hemen. Bağzı insanların yaşam tarzları çok değuşuk!

İki buçuk gibi sinemadan çıktık ve ömrümüzün en uzun, ömrümüzün en kısa yolculuğunu yaptık; çünkü Sercan'ı eve bırakacaktık. Halbuki biz Sercan'ın bizde kalabilme ihtimalini sevmiştik. Ama o yok dedi. Hal böyle olunca şurdan şurası canım, ne olacak mesafesindeki Kartal'a gittik ve Sercan'ı bıraktık. Dönüş yolunda yılların usta şoförü Beyto E-5'i kaçırınca az biraz kaybolmuş sayıldık ama neyse ki kurtardık sonra. Yalnız dönüş yolunda Boğaz Köprüsü'nden geçip sahil boyunca gidelim dedik.

Arkadaş, gecenin mi sabahın mı hangisininse artık, saat dört buçuğunda bile bir yerde trafik olur mu? 15 dakika beklenir mi? Olur. Beklenir. Neresi derseniz, anahtar kelimelerimiz: Bebek, barlar, insanlar, insanlarımız... Detaylara girme gereği duymuyorum. Hem zaten fazla bir hayal gücü kullanmanıza da gerek yok bence. Bir gecede ikinci kez bağzı insanların yaşam tarzları hakikaten değuşuk diye düşündüğümü söylesem yeterli olur.

İşte o meşhur saat

Eve gelirkenki planımıza göre de hemen yatıp sabah dokuzda kalkacağız ve Garipçe'ye kahvaltıya gideceğiz. Olaylar olaylar, evet. Eve gittik, yattık, biraz sonra (saat 10:48) Beyto kapıyı çaldı yağmur yağıyor, gidelim mi diye; ben de 'hhmmmsssff haa blmem gitskhhhh mi' diye bir şeyler saçmalarken gitmeme kararı aldık (almışız, uyanınca fark ettim). Kalkınca yine bir kahvaltı yaptık ve gezme maksadıyla evden çıktık ve Allah'ın işine bakın ki yine Garipçe'ye gittik. Mukadderat işte. Ama hiç takılmadık orda, direkt Rumeli Feneri'ne devam ettik çıkıp. Orda takıldık biraz ama Cengiz yanımızda olmadığı için fotoğraf çekemedik. Benim telefonun fotoğraf çekme tuşu bozuk. Bir iki tane şansa çektim, buralarda bir yerlerde olabilirler. Olmayabilirler de, o da mukadderat.

Bu arada üçüncü köprünün çalışmalarının olduğu bölgede gerçekten takdire şayan bir doğa katliamı söz konusu. Büyükşehir çalışıyor. Tebriculations!

Otlayanlar yakın arkadaşım olur (Rumelifeneri)

Artık demir almak anı gelince Rumeli Feneri'nden, Yeniköy yollarında bulduk kendimizi yeniden. Çünkü neden? Çünkü tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yer kürkçü dükkanıdır da ondan. Evimize geldik. Beyto'yu postaladık, ehem yani, gönderdik. Üzüldük, ağladık, sarıldık falan...

Yalnız eve girince içimde şu hani memleketten dönünce eve girdiğinde insanın içinde oluşan bir his vardır ya, ondan olacak gibi olllldu; ama tam da olamadan gitti. Ben de açtım Buffy'den bir bölüm daha izledim ve ardından anılarımı düşünseline aktarayım dedim. Ortaya da bu doküman, pardon yazı çıktı.

Beyto, dikkat ettiysen arabadaki o boş muhabbetlerinden bahsedip insanları senden soğutmadım. Sonuçta oldukça severim seni. Ama dakika başı bunu da yaz, bunu da yaz dediklerini yazacak olsam Google, bloğum için veritabanı hizmeti altında para ister benden. Gerek yok yani. Ayrıca unutmadan, Radyo Voyage tercihinden ötürü seni tekrar kutluyorum. Kim bilir, belki birkaç sene sonra burayı okuyup efkarlanırız. Hey gidi zamanlar deriz. Demeyebiliriz de. Yok lan, demeyiz. Bizim senle ciddi muhabbet ettiğimiz nerde görülmüş? Bu arada siz niye okuyorsunuz burayı ya? Beyto'yla özel bir şey konuşuyoruz şurda. Özel hayata saygı denen bir şey hiç kalmamış arkadaş. Nys byt, bn sn snr arrm... :s

Rumeli Feneri

Hızlı bir şekilde sayfayı aşağı sürükleyip sonunu okumayı düşünenler için yazının ana fikrini veriyorum: arkadaşlar iyidir. Evet. Hepsini okuyanlar da haklarını helal etsinler artık. Onların yeri başka.

Artık gelenekselleşti Beyto ile etkinliklerimiz. Bir üçüncüsünde tekrar birlikte olmak dileğiyle... Hoşça kalın.

Dipnot: Hoşça kalın derken bir yere gittiğim yok, sevinmeyin hemen.

Dipnot 2: Aslında daha fazla fotoğraf paylaşmak isterdim ama bir dahaki sefere kalsın o. Artık düzgün fotoğraf çekebilen bir telefon almamın vakti gelmiş. Ayrıca bizim gençlerin telif hakları sebebiyle onları da bu seferlik paylaşmıyorum. Telif haklarını alınca artık...